கூத்தாண்டவர் திருவிழா : அரவாணிகள் வாழ்வும்.. தாழ்வும்..

“கூத்தாண்டவர் திருவிழாவில் ‘இப்படிக்கு ரோஸ்‘க்கு தாலி கட்டினேன்“ என்றுதான் இந்த பதிவிற்கு முதலில் இந்த தலைப்பிட நினைத்தேன். (அப்போதுதானே அதிகம்பேர் வாசிப்பார்கள்). பிறகு ‘இதெல்லாம் உனக்குத் தேவையா ?‘ என்ற எண்ணம் மனதில் தோன்ற அசல் (அந்த ‘அசல்‘ இல்ல) தலைப்பையே வைத்துவிட்டேன்.

2007-ல் கூவாகம் சென்று வந்தது குறித்த நினைவுகளை ‘போடா ஒம்போது‘ என்ற தலைப்பில் உயிரோசை மின்னிதழில் வெளியான கட்டுரையில் பகிர்ந்து கொண்டேன். எனது வலைப்பக்கத்திலும் பதிவிட்டிருந்தேன்.
கடந்தமுறை சென்றபோது கூவாகத்தில் நடந்த திருவிழாவை பார்க்க இயலாமல் திரும்பி வந்தேன். இந்த ஆண்டு கூவாகம் சென்று வரலாம் என்று 5.5.09 அன்று சென்றேன். விழுப்புரம் நகரினுள் நுழைந்ததுமே தேர்தல், அரசியல் பரபரப்பைவிட அரவாணிகளின் பளபளப்பு அதிகமாக இருந்ததை உணர முடிந்தது.

விழுப்புரத்தையடுத்த மடப்பட்டு சந்திப்புச் சாலையிலிருந்து வலதுபுறமாக திரும்பினால் 8 கி.மீ. தொலைவில் கூவாகம் கிராமத்தை அடையலாம். அந்த சாலை போக்குவரத்து நெரிசலாக இருக்கும் என விழுப்புரத்திலேயே கேட்டறிந்து கொண்டதால், மடப்பட்டு சாலைக்கு முன்பாகவே உள்ள அரசூர் சந்திப்பு சாலையில் காரை வலதுபுறமாக திருப்பி திருவெண்ணைநல்லூர், பெரிய செவல் வழியாக சென்றால் கூவாகம் ஊராட்சி நம்மை வரவேற்கிறது. கூவாகம் ஊராட்சி தலைவர் பெயரும் கூத்தையன் என்பதுதான்.

வழியெங்கும் அரசு சிறப்புப்பேருந்துகள், தனியார் பேருந்துகள், கார், வேன், இருசக்கர வாகனங்கள், மாட்டு வண்டிகள் என மக்கள் கூட்டம் தங்களால் முடிந்த அளவிற்கு வாகன நெரிசலை ஏற்ப்படுத்தியிருந்தார்கள். கடும் நெரிசல் காரணமாக கோவிலுக்கு செல்ல ஒரு கிலோ மீட்டர் முன்பாகவே அறுவடை முடிந்திருந்த ஒரு கழனிவெளியில் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு நடந்து சென்றோம்.
அதற்குள்ளாகவே ‘கை‘ சும்மா இல்லாம புகைப்படமெடுக்க ஆரம்பித்தது.

கோவிலுக்கு செல்லும் வழியில் முதலில் இங்கு ‘முட்டை பிரியாணி ரெடி‘ என்ற தகவலுடன் குடை மிளகாய் மாலையெல்லாம் தயார் செய்து வரவேற்பு ஏற்பாடுகள் பலமாக இருந்தது. அப்போதே தெரிந்துகொண்டேன். இந்த முறை நமது பதிவும் குடை மிளகாய் போலத்தான் இருக்கும் என்று. அடுத்ததாக ஹெச்ஐவி/எய்ட்ஸ், மனித உரிமைகள் & கடத்தல் தடுப்பு (என்ன கொடும சார் இது) கண்காட்சி மற்றும் தகவல் மையம் வரவேற்றது. காட்சி ஊடகங்களின் சார்பில் ஆங்காங்கே புகைப்படங்களும், காணொளிப் பதிவுகளும் எடுத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

திரும்பிய பக்கமெல்லாம் அரவாணிகள் கூட்டம் கூட்டமாக சிரித்துப் பேசியபடியும், தாலி வாங்கிக் கொண்டும் இருந்தனர்.
தாலியை வாங்கியதும் நீண்ட வரிசையில் நின்று கோவிலுக்குள் சென்று பூசாரியின் கையால் தாலி கட்டிக்கொள்கின்றனர். அரவாணிகள் மட்டுமின்றி தனி வேண்டுதல் இருக்கும் பக்தர்களும் தங்கள் பிள்ளைகளை மாலை அணிவித்து, தாலி கட்டி நேர்த்திக் கடன் செய்கின்றனர். அரவாணிகள் கோவிலுக்கு சேவலை காணிக்கையிடும் நிகழ்ச்சியும் நடக்கிறது. கோவிலுக்குள் இருந்து வெளியே வரும் அரவாணிகள் அருகில் இருக்கும் தேரின் முகப்பில் கற்பூரமேற்றி வட்டமாகக் கூடி பாட்டுப்பாடி கும்மியடித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

பிறகு முழுக்க முழுக்க கொண்டாட்டம்தான். பெரும்பாலான அரவாணிகள பாலியல் இச்சைகளை பூர்த்தி செய்து கொள்வதற்கெனவே வட்டமிடும் நபர்களை அடையாளம் கண்டு அவர்களோடு ஆங்காங்கே வயல் வெளிகளிலும், புதர் அருகிலும் தொலைவான இடங்களைத் தேடி ஒதுங்குகின்றனர். அரசு சார்பிலும், தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனங்கள் சார்பிலும் ஆணுறை, ஜெல் என வழங்கி அரவாணிகள் மற்றும் மக்கள் மீதான அக்கறையைக் காட்டிக் கொள்கின்றனர். பாதுகாப்பான உடலுறவு குறித்து ஆங்காங்கே விழிப்புணர்வு விளம்பரங்கள் வேறு.


இப்படி பாலியல் சங்கதிகளில் ஈடுபடுவது தவிர ஒரு சிலர் அங்கு வந்திருப்பவர்களுடன் மது அருந்துவது, அவர்களை இழுத்து விளையாடுவது என கழனி வெளிகளில் வெளிப்படையாக தக்க காவல் பாதுகாப்புடன் நடைபெறுகிறது. அரவாணிகளுடன் இணைந்து போட்டி போட்டுக் கொண்டு புகைப்படம் எடுப்பதும் நடக்கிறது. அதற்கு அரவாணிகள் தனிக்கட்டணம் வசூலிக்கின்றனர்.


இது போன்ற செயல்கள் எல்லாமே உரிய அங்கீகாரமின்றி, வருத்தப்பட்டு பாரம் சுமக்கும் எளிய அரவாணிகளிடம் மட்டுமே காணப்படுகிறது. மற்றபடி வாய்ப்பும், வசதியும் கொண்ட அரவாணிகள் கூடவே நாய்க்குட்டியாய் ஒரு ஆளையும், தங்களின் மெய்க்காப்பாளர் போல அழைத்து வருகின்றனர்.அணிந்திருக்கும் விலையுயர்ந்த நகைகளும், ஆடம்பர உடையும் அவர்களின் தரத்தை தெரியப்படுத்துகின்றது. பெண்ணுக்கு பெண்ணே பேராசை கொள்ளும் பேரழகிகளும் பலர் காணக் கிடைத்தனர். அவர்களெல்லாமே ஆடம்பர வாகனங்களில் வருகை தந்து அரவானை கும்பிட்டு தாலியணிந்து (கும்மியிடுவதில்லை) புகைப்படங்களுக்கு பாவனை செய்து விட்டு விழுப்புரம் சென்று தங்கி விடுகின்றனர்.

விழாவைப் பார்வையிட்டும், வேடிக்கைப் பார்த்தும், படமெடுத்துக் கொண்டும் இருந்த சூழல் திடீரென பரபரப்பாகியது. காரணம் கேமரா குழுவினர் புடை சூழ ‘இப்படிக்கு ரோஸ்‘ பளபளப்பாக வந்து கொண்டிருந்தார்.
கூடவே வெளிநாட்டு புகைப்பட, காணொளி பதிவாளர்கள் குழு. நான் சென்று ‘ரோஸ்‘ உடன் பேசினேன். தமிழில் வாயைத் திறக்கவே இல்லை. தமிழில் பேசினாலும், ஆங்கிலத்தில் பேசினாலும், முழுக்க முழுக்க ஆங்கிலத்திலேயே பேசினார் ரோஸ். பிறகு அவருடன் வந்திருந்த படக்குழுவினரைப் பற்றி கேட்டேன். அவர்கள் National Geographic Channel-ல் இருந்து அவரது வருகையைப் பற்றி பதிவு செய்ய வந்திருக்கிறார்கள் என்றார்.
பிறகு ரோஸ் தாலியணிந்து வெளியே வந்தவுடன் புகைப்படமெடுத்துக் கொண்டு, அவருடன் சில நிமிடங்கள் பேசி விட்டு கிளம்பினேன்.
கூவாகம் கிராமத்திற்குள் (சிலர் குவாகம் என்கிறார்கள்) சென்றேன். ஆங்காங்கே வெட்ட வெளிகளில் சமையல் ஏற்பாடுகள் செய்து கொண்டு குழுவினராக அரவாணிகள் அமர்ந்திருந்தனர். அரவாணிகள் அமைப்புகள் சார்பாக பல வாகனங்கள் வந்திருந்தன.
<

அரவாணிகளை முதல் முதலாக இறை பணியில் ஈடுபடுத்தி அவர்களை கன்னியாஸ்திரிகளாக ஆக்கியிருக்கும் அமைப்பில் இருந்தும் அரவாணிகள் வந்திருந்தனர். சீருடை அணிந்திருந்த அவர்கள் கோவிலுக்குளோ, கும்மியடிக்கவோ இல்லை. அங்குமிங்கும் நடமாடி அவர்களின் இருப்பை எல்லோருக்கும் தெரியப்படுத்தினார்கள். கிறித்தவ மத நிறுவனம் சார்பாக துண்டுப் பிரசுரங்களை அளித்தார்கள். அவர்களை அழைத்து வந்தவர்களின் கவனம் முழுவதும் வெளிநாட்டு வருகையாளர்களின் மீதே இருந்தது. நானும் அவர்களுடன் பேசினேன். அரவாணிகள் என்னுடன் பேசுவதைவிட பின்லாந்திலிருந்து வந்திருந்த பெண் ஒருவரிடம் ‘சாட்சி‘ சொல்வதில் குறியாக இருந்தார்கள். அவர்கள் தமிழில் பேச, பெண் ஒருவர் அதை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்துக் கொண்டிருந்தார்.



இருட்டத் தொடங்கியதால் அங்கிருந்து கிளம்பினேன். வயல்வெளி இருளில் நிழல்கள் ஆங்காங்கே சிரிப்பும், கும்மாளமுமாக அஸ்தமித்துக் கொண்டிருந்தனர். வழியெங்கும் ஆங்காங்கே மது அருந்தியவர்களின் சண்டை. அவர்களின் மையப்பொருள் அரவாணிகள்தான். சிறு கிராமங்களை கடக்கும்போது 15 முதல் 25 உள்ளான வயதினர் பலரும் கூவாகம் நோக்கி சென்று கொண்டிருந்ததை காண முடிந்தது. கூவாகத்திலிருந்து கிளம்பி விழுப்புரத்தை வந்தடைந்தேன்.

எனது முந்தைய பதிவில் ‘ஆண்டவர் லாட்ஜ்‘ என ஒரு விடுதியைக் குறிப்பிட்டிருந்தேன். அதன் பெயர் ‘ஆற்காடு லாட்ஜ்‘ என்று இப்போதுதான் தெரிந்தது. கீழே மதுக்கூடம் மேலே லாட்ஜ். பத்துக்கும் மேற்பட்ட மதுக்கூடங்கள் (குளிர்சாதன வசதியுடன்) அந்தத் தெருவில் இருந்தது. தெருவும், மதுக்கூடங்களும் அரவாணிகளால் நிறைந்திருந்தது. எல்லா அரவாணிகளுமே மது குடிப்பவர்களாக போதையேறி, சந்தோஷத்தின் உச்சத்தில் இருந்தனர்.




ஏற்கனவே சென்னையில் அறிமுகமாயிருந்த பிரபாவதி என்ற அரவாணி தங்கியிருக்கும் அறை பற்றி விடுதியில் விசாரித்ததில் அவரும் மதுக்கூடத்திற்கு சென்றிருப்பதாக தகவல் வந்தது. விடுதியை விட்டு வெளியே வரும்போது பிரபாவதி என்ற அந்த அரவாணி மது அருந்திவிட்டு வந்து கொண்டிருந்தார். நேரில் பார்த்ததும் அடையாளம் கண்டு கொண்டு விடுதியில் அவரது தோழியருடன் தங்கியிருந்த ஏ.சி. அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார். அன்றைய தினம் நடைபெற்ற அழகிப் போட்டியில் இரண்டாம் இடம் பெற்றிருந்த தனம் என்ற அரவாணியும் அங்கிருந்தார். (சேலத்தைச் சேர்ந்த இவர் பெண் காவலர் ஒருவரை தாக்கிய வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டு, காவல் நிலையத்தில் ஆடைகளைக் களைந்து நிர்வாணமாகி பரபரப்பூட்டியவர்). அழகிப் போட்டியில் இவருக்கு பரிசளிக்கப்பட்டது குறித்து அரவாணிகள் மத்தியில் கடும் அதிருப்தி உள்ளதை அறிய முடிந்தது. அரவாணி பிரபாவதியிடம் (இவர் சென்னையில் உள்ள ஒரு முக்கியப் பிரமுகர் வீட்டில் பணிப்பெண்ணாக இருக்கிறார்) பேசிவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பினேன்.

விடுதியை விட்டு வெளியே வருகையில் அரவாணிகளை அழைத்தபடியும், அணைத்தபடியும் பொது இடங்களில் நின்றிருந்த ஆண்கள் பலரை காண முடிந்தது. சாதாரண மக்கள் நடமாட இயலாத அச்சச்சூழல் அங்கிருந்ததை காண முடிந்தது. பொதுவாகவே அரவாணிகள் என்றால் மக்கள் விலக்குவதன் காரணம், அவர்களது நிலை என்பது மட்டுமே அல்ல, அவர்களின் செய்கையும், சேட்டையும்தான் என்பதை இந்த பயணத்தின் போது உணர்ந்தேன்.

அரவாணிகள் குறித்த எனது கடந்த பதிவின்போது வந்த எதிர்வினைகளில் பதிவர்கள் டக்ளஸ், கார்த்திகைப்பாண்டியன் எனப்பலரும் அரவாணிகள் செய்கின்ற அராஜகம் (குறிப்பாக வட மாநிலங்களில் இரயில் பிரயாணத்தின்போது) குறித்து வருத்தமாக தெரிவித்திருந்தனர்.

நான் கவனித்த மற்றொரு முக்கியமான விஷயம்.. விழுப்புரத்திலும், கூவாகத்திலும் நான் கண்ட அரவாணிகளில் பலர் ‘கோத்திகள்‘ மற்ற நாட்களில் ஆண் தோற்றத்தில் சமுகத்தில் புழங்கும் இவர்கள் இங்கு மட்டுமே பெண் உடையணிந்து வலம் வருகின்றனர். இவர்களில் மிகக்குறைந்த சதவீதத்தினர் தவிர அனைவருமே ஒரினச் சேர்க்கையில் ஆர்வமுள்ளவர்களாக உள்ளனர். இவர்கள் இங்கு கூடுவதே இதற்குத்தானா.. என்ற எண்ணமும் தோன்றுகிறது. ரமேஷ் ரசிகாவாகவும், நரசிம்மன் நசீனாவாகவும் பல பெண் பெயர்களால் தங்களை அடையாளப்படுத்தி அறிமுகம் செய்து கொள்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களுக்குள் இருக்கும் போது ரமேஷ், நரசிம்மன் என்றும் அழைத்துக் கொள்கிறார்கள்.

ஒரு இனத்திலிருந்து பல போராட்டங்களுக்குப்பின் மேன்மையான இடத்தைப் பிடிக்கும் பெரும்பான்மையினர் ஏன் தன்னைப் போன்றவர்களைப் பற்றிய அக்கறையோ, அவர்கள் வளர்ச்சி குறித்தோ சிந்திப்பதில்லை என்ற கேள்வி நீண்ட நாட்களாகவே இருக்கிறது. அரவாணிகள் விஷயத்திலும் இதுதான் நடந்து வருகிறது. பிரபலமான, வசதி வாய்ப்புடைய அரவாணிகள் பலரும் அவர்களுக்குள் பேதத்துடன், இவர் இப்படி என்று பிரித்துதான் நடந்து கொள்கின்றனர்.

மூன்றாம் பாலினம் எனவும், திருநங்கைகள் எனவும் சரியான அங்கீகாரமும் அடையாளமும் பெறத்தொடங்கியிருக்கும் அரவாணிகள் அவர்களுக்குள்ளிருக்கும் பல மனத்தடைகளையும், குழப்பங்களையும், உடல் ரீதியான உறவுகள் குறித்தும் விழிப்புணர்வு கொண்ட தெளிவான சிந்தனை ஏற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். பத்திரிகைகளிலும், காண் ஊடகங்களிலும் பிரபலமாக உள்ள அரவாணிகள் அவர்களைப் போன்றவர்களுக்காக பேசுவதை மட்டும் விடுத்து, களப்பணியாற்றி தங்களைப் போன்றவர்களை வழி நடத்தினால் மட்டுமே அரவாணிகளின் நிலை உயரும். மக்கள் மட்டுமே அரவாணிகளை அங்கீகாரம் செய்வது அவர்களுக்கான தீர்வில்லை. அவர்களும் அந்த மாற்றத்தை விரும்ப வேண்டும்.

அரவாணிகள் குறித்த மாற்றுப் பார்வை பற்றிய இந்தப் பதிவு குறித்த உங்கள் அனைவரின் கருத்துக்களையும் எதிர்நோக்குகிறேன். அரவாணிகள் பற்றிய சரியான புரிதலுக்கும், தெளிவிற்கும் வழிவகுக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடன்...

••• பொன்.வாசுதேவன் •••

குறிப்பு : என்னுடன் பெரும்பாலான பயணங்களில் பங்கேற்றும், புகைப்படங்கள் எடுத்தும், தீவிர புத்தக வாசிப்பு பழக்கமிருந்தும் எழுதும் பழக்கமில்லாத என் முதல் வாசகனும், கருத்துக்களை விருப்பு வெறுப்பற்று பகிரும் விமர்சகனும், நண்பனுமான ‘மனோ‘விற்கு என்றும் என் அன்பு.