வன்முறையும் வாழ்க்கையும்

வன்முறை உணர்வு நம்முள் எதன் காரணமாக நிகழ்கிறது?

வன்முறை என்றால் படுகொலை, வெடிகுண்டு, தீவிரவாதம் என்றெல்லாம் போகவேண்டியதில்லை. நாம் பேச வேண்டியது மனதுக்குள் அவ்வப்போது தோன்றும் தனி மனித வன்முறை பற்றி. பயம், சந்தோஷம், துக்கம் மற்றும் வன்முறை எல்லாமே ஒன்றுக்குள் ஒன்று தொடர்புடைய வார்த்தைகள்.

நமக்குள்ளே ஒரு மிருகம் ஒளிந்திருக்கிறது என்பதை நாம் ஒப்புக்கொள்ள தயாராக இருக்கிறோமா?

நமக்குள்ளே மிருகமா ? ஆம். நமக்குள்ளே நம்மோடு இணைந்திருக்கும் அந்த மிருகத்தின் அவ்வப்போதைய வெளிப்படல்களில்தான் நம்மை அறிந்தும் அறியாமலும் சமூகத்திற்குள் அதிகம் புழங்கும் சராசரி ஆதிக்க மனோபாவமுடையவர்களாய், சமூக ஒழுங்கிலிருந்து பிறழ்ந்து நடந்து கொள்வோம்.

சரி, எப்போதெல்லாம் நமக்குள்ளிருக்கும் மிருகம் வெளித் தோன்றுகிறது ? சின்னச் சின்ன விஷயங்களை எடுத்துக் கொள்ளலாம். நீண்ட நேரம் பேருந்திற்கோ அல்லது இரயிலுக்கோ காத்திருந்து வராததினால், வீட்டிற்கு தாமதமாக வந்த எரிச்சலை மனைவியிடம் கோப முகம் காட்டி சிடுசிடுப்பதில், வெயில் நேரத்தில் ஏற்பட்ட அலைச்சலின் கோபத்தை நம் கீழ்பணிபுரியும் ஊழியர்களின் மேல் பிரயோகித்தலில், நாம் சொன்னதைக் கேட்கவில்லையே என்று குழந்தைகளை திட்டுவது, அடிப்பது, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நாம் விரும்பியபடிதான் எல்லோரும் நடக்க வேண்டும், செய்ய வேண்டும் என்ற ஆதிக்க மனோபாவத்துடன் செயல்படுவது, நம் கருத்துக்களை வலிந்து பிறர்மேல் திணிப்பது... இப்படி சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். இவையெல்லாம் வன்முறை துளிர்விடுகின்ற இடங்கள்.

விரக்தி, தனிமை, வெறுப்பு, பயம், எரிச்சல், துக்கம், அதீத சந்ஷோசம் என மனதின் பல விதமான உணர்ச்சி எழுகின்ற பொழுதெல்லாம் வன்முறை எண்ணம் தூண்டப்படுகிறது. பாலியல் வன்முறை, எதிரி யார் என்று தெரியாமலே கோபம், எதிர்ப்பு மனப்பான்மை, வேலையின்மை இவையெல்லாம் நம்முள் ஆதிக்கம் செலுத்திக் கொண்டேயிருக்கும் வன்முறைகள்.

அடுத்தவரை துன்புறுத்தி இன்பம் காண்கின்ற மனப்பான்மையும் வன்முறைதான். நம்மில் பலரும் இவ்வகை இன்பத்தை விரும்புபவர்களாய் இருக்கிறோம். அடுத்தவரை துன்புறுத்தல் என்றால் அடிப்பது, காயமேற்படுத்துவது மட்டுமல்ல. பொறாமை, கோபப்படுதல், கருத்துத் திணித்தல் இவையெல்லாம் துன்புறுத்தும் விஷயம் தான். சினிமாவில் வரும் காதல், சண்டைக் காட்சிகள், கதாநாயகன் இருந்தால் ஒரு வில்லன் இருப்பது, கற்பழிப்புக் காட்சிகள் என எல்லாவற்றிலும் வன்முறையைத்தான் ரசித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். நாம் ரசிக்கும் நகைச்சுவையில் கூட ஒருவரிடம் இன்னொருவர் அடிவாங்குவதுதான் நம்மால் அதிகம் ரசிக்கப்படுகிறது.

இதன் காரணம் நம் மீது அதிகாரம் செலுத்த நினைக்கின்ற சமூகம் சிறுவயதில் பெற்றோர், பிறகு ஆசிரியர், வேலைக்குப் போனால் மேலதிகாரி என நடுவயது வந்து பக்குவப்பட்ட மனநிலை பெறுவதற்கு முன்பாக நாமும் பெற்றோர் நிலைக்கு வந்துவிடுகிறோம்.

வன்முறை நமக்கு எப்படியெல்லாம் சந்தோஷமளிக்கிறது? ஒருவரை பிடிக்கவில்லை என்று வெறுத்து ஒதுக்குதல், குறிப்பிட்ட கட்சிக்கு எதிராக இருத்தல், தனிநபரை புகழ்வதன் மூலம் அடுத்தவர் மீது அவநம்பிக்கை ஏற்படுத்துதல் வன்முறையாக இவற்றையெல்லாம் செய்யும் நாம் அதில் சந்தோஷமடைகிறோம்.

ஆக வன்முறைக்குக் காரணம் மனம்தான் என்பது தெளிவாகிறது. தனி நபருக்குள் எழுகின்ற வன்முறை உணர்வோ அல்லது குழுவின் ஒட்டுமொத்த வன்முறை எண்ணமோ எதுவானாலும் வன்முறை வேர்விட்டு வளர்கின்ற இடம் அடிப்படையில் மனம் என்பதை மறுக்க முடியாது.

வன்முறை எங்கிருந்து வருகிறது ? போராட்டமான வாழ்க்கைச் சூழலில் ஒருவரையொருவர் முழுமையாக நம்புவது சாத்தியமாக இருப்பதில்லை. என்றைக்கு ஆதிமனிதன் மிருகங்களை வேட்டையாடத் தொடங்கினானோ அன்றே வன்முறை உணர்வும் வளரத் தொடங்கிவிட்டது எனலாம். இதற்கு முடிவு என்ன ?

நாம் எல்லோரும் முழுமையான அமைதியில் வாழ்க்கை நடத்துவதையே விரும்புகிறோம். இதற்கு நாம் முதலில் வன்முறை எண்ணத்தை விட்டு விலக வேண்டும். வன்முறையை நாம் எங்கிருந்து அணுகப்போகிறோம் ?

நம்முள்ளிருக்கும் கோபங்களை முதலில் களைய வேண்டும். ஏன் இப்படி நடந்து கொள்கிறோம் என்ற கேள்வியை நம்மை நாமே கேட்டுப் பழக வேண்டும். வாழ்வின் சிக்கலான கட்டங்களில் பிரச்சனையை நிதானத்துடன் ஆராய்கின்ற மனப்பக்குவத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்வதன் மூலம் கோபம் என்கிற உணர்வு ஆரம்பத்திலேயே தவிர்க்கப்படுகிறது. வன்முறையின் விளைவில் பெரும்பங்கு வகிப்பது கோபம்தான். கோபம் கைவிடப்பட்டால் வன்முறையின் தீவிரத்தன்மை குறைகிறது.

நிதானத்தோடு பிரச்சனையை அணுகி சுய பரிசோதனையை நாமே மேற்கொள்வதன் மூலம் வன்முறை என்ற விஷயத்தை புரிந்து கொள்ளலாம்.

தன் சுபாவத்தை அறிந்து இயல்பை உணர்ந்து முற்றும் உணர்ந்த நிலையை அடைதல். இது ஜென் தத்துவத்தின் முக்கிய அம்சங்களில் ஒன்று. தன்னுடைய இயல்பை ஒருவன் அறிந்து கொண்டானெனில் வன்முறை அவனை விட்டு விலகி விடுகிறது.

சாதாரண மனிதன் தன் அன்றாட நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டுக் கொண்டே தியானம் செய்து விழிப்புணர்ச்சிப் பெற வேண்டும் என்பது ஜென் குருவில் ஒருவரான போதி தர்மரின் நோக்கம். சமய நூலைத் தவிர்த்து அவற்றிற்கு அப்பால் ஞானம் பெறுதல், வார்த்தைகளை நம்பியிருக்கும் நிலையை மாற்றுதல், மனிதனின் மனதை நேரடியாக தொட முயலுதல்.

நேரடியாக விரைவாக சுய அனுபவத்தின் மூலம் ஞானோதயம் பெற வழிகாட்டுகிற ‘ஜென்‘ மதங்கள், மத நூல்கள், சொற்பொழிவுகள் அவசியமற்றவை என்று கருதுகிறது. போதி தர்மர் சொற்பொழிவுகளை தவிர்த்து செயல் மூலம் ஜென்னை போதித்தார். ‘சூஹ்‘ என்ற மலையில் உள்ள ‘ஷோரின்‘ ஆலயத்திற்கு அருகில் உள்ள குகையில் தங்கினார். எதிரே இருந்த குன்றை உற்றுப் பார்த்து யாரிடமும் பேசாது ஒன்பது ஆண்டுகள் தவம் செய்தார்.

தாவோ (TAO), கன்பூஷியஸ் ஆகிய தத்துவங்களைக் கற்க ‘ஏகா‘ என்ற அறிஞர் போதிதர்மரைப் பார்க்க மலைக்கு வந்தார். குரு எதுவும் பேசவில்லை. மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து ஏகா திரும்பவும் மலையேறி வந்தபோது குரு தியானத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார். ஏகா பணியிலேயே நின்று குரு ஏதாவது சொல்லுவார் என்று காத்திருந்தார். ஆனால் பயனில்லை. இரவு முழுவதும் பனியில் நின்றார். காலையில் அவர் இடுப்பளவு பனி உறைந்திருந்தது.

கடைசியாக போதி தர்மருக்கு இரக்கம் ஏற்பட்டு “பனியில் நின்று கொண்டு எதை சாதிக்க நினைத்தீர்கள் ?“ என்று கேட்டார்.

“நீங்கள் திருவாய் மலர்ந்து தூய தர்மத்தை போதிக்க வேண்டும்“ என்று பதிலளித்தார் ஏகா.

“ஆதி நாளிலிருந்து பிக்குகள் அதை அறிய முயன்று கொண்டிருக்கிறார்கள். அது மிகவும் கடினமானது. அதைப் பயிற்றுவிக்கும் படி கேட்க உங்களுக்கு எப்படி தைரியம் வந்தது ?“ என்றார் போதிதர்மர்.

ஏகா ஒரு கூரிய வாளை எடுத்து தனது இடது கையை வெட்டி “இது என் அந்தரங்க சுத்தியை நிரூபிக்க“ என்று கூறிச் சென்றுவிட்டார்.

இந்த சம்பவத்தில் வரும் கையை வெட்டிக் கொள்ளும் நிகழ்ச்சி ஒரு குறியீடே. கையை வெட்டிக்கொள்வது என்பது ஞானோதயம் பெற பாரம்பரியமான வழிகளை உதறித் தள்ளுவ்தைக் குறிக்கும். அதே சமயம் தன்னைத்தானே துன்புறுத்திக் கொள்வதென்பது வன்முறையின் உச்சநிலை. தன்னைத்தானே துன்புறுத்தி அதனை உணர்வதன் மூலம் வன்முறையின் விளைவை நேரடியாக பெறுகின்ற அனுபவம் ஏற்படுகிறது.

மனிதர்கள் வேட்டை நாயைப் போன்றவர்கள். இயந்திரத்தால் செய்யப்பட்ட முயலை வேட்டையாட மனிதர்கள் பந்தயத் தடத்தில் பறக்கிறார்கள். அதனால் அவர்கள் எப்போதும் இறுக்கத்துடனும் நிம்மதியில்லாமலும் இருக்கிறார்கள். உள ரீதியான வன்முறையில் ஈடுபடுகிறார்கள். உள்ளத்து வன்முறை வாழ்க்கையை சிக்கலாக்கிவிடும். நாம் இதை உணர்கின்ற போது வேட்கையையும் கோபத்தையும் கைவிட்டு மன அமைதியடைகிறோம்.

- ‘அகநாழிகை‘ பொன்.வாசுதேவன்